പതനം ( കവിത )

ദൂരെയാ വൃക്ഷത്തില്‍ പൊഴിയാന്‍ കൊതിക്കുന്ന

ഇലകളെ നോക്കി ഞാന്‍ നിന്നു.

അരുകിലാ പച്ചില അപരനെ നോക്കി

കളിയാക്കി ചിരിപ്പതും കണ്ടു .



നാളെ നീയുമെന്‍ പാത പിന്തുടര്‍ന്നീടു

മെന്നോര്‍ക്കണം സോദരാ നീയും

എന്‍  പതനം  കണ്ടു നീ ചിരിച്ചിടുമ്പോള്‍

നൊന്തിടുന്നു എന്നുള്ളം .



അന്നാദ്യമായ് ഞാന്‍ കൊതിച്ചു പോയി

ആ ഇല കൊഴിയാതിരുന്നെങ്കിലെന്ന്

ശാസനാ ശക്തിയാല്‍ സമസ്ത ലോകങ്ങളെ

യഥാ യോഗ്യം ഭരിപ്പുനീ .



കൊഴിയാതിരിക്കാന്‍ കഴിയില്ലവള്‍ക്ക്

വീണ്ടും തളിര്‍ക്കാന്‍ കൊഴിയണം പിന്നെയും

നിത്യമാം സത്യത്തെ വാരിപ്പുണര്‍ന്നവള്‍

വീണ്ടും പിറക്കുന്നു ആ മരകൊമ്പിലായ്.



നമ്ര ശിരസ്കയായ് നിന്നവള്‍ പിന്നെയും

ഈ പ്രപഞ്ച സത്യത്തെ വാരിപ്പുണര്‍ന്നുകൊണ്ട്,.

വീണ്ടുമൊരു ഇലയായി പിറക്കാന്‍ കൊതിച്ചു കൊണ്ട്

ഈ കപടഭൂമിയില്‍ നിറമിഴികളുമായ്..,.,.


അസിഫ് വയനാട്